بهمن 4, 1403
تا چند سال پیش، اگر از چیزی تحت عنوان خاطره‌ی مصنوعی حرف می‌زدیم، انگار داشتیم درباره‌ی قصه‌ای علمی تخیلی صحبت می‌کردیم که در آینده‌های دور اتفاق می‌افتد. اما حالا همانطور که با جدیت و نگرانی از هوش مصنوعی حرف می‌زنیم و پیشرفت‌های آن مدهوش می‌شویم، از خاطره‌ی مصنوعی نیز می‌گوییم و فیلم بلید رانر ۲۰۴۹ (Blade Runner 2049) یکی از نقطه‌های ارجاع ما برای این مفهوم است. سینما و حافظه‌ی مصنوعی و خاطره‌های ساختگی پیوندی به قدمت تاریخ سینما دارند. بارها و بارها در سینما دیده‌ایم که حافظه‌ی آدم‌ها توسط دستگاه‌ها و ابزارهای دیگر کنترل شده و ارتقا پیدا می‌کند. در این نقطه سینما گامی برمی‌دارد و پرسشی را مطرح می‌کند که سالیان سال است ذهن انسان را درگیر خود کرده است. اینکه آیا ما می‌توانیم با حافظه‌های مصنوعی زندگی کنیم و اگر چنین کاری کنیم، با چه عواقبی روبرو خواهیم شد؟
