فیلم «سوزاندن» به کارگردانی لی چانگ-دونگ، عناصر مختلفی از سینمای پست‌مدرن را همراه خود دارد. ساختار روایی تکه‌تکه‌ی آن که قراردادهای متداول قصه‌گویی را به چالش می‌کشد، ارائه‌ی رویدادها به‌صورت وقایع غیرخطی و بی‌پاسخ‌گذاشتن بسیاری از پرسش‌های مخاطبان، نمونه‌هایی از این ساختارند. بینامتنیت از طریق ارجاعات به داستان کوتاه هاروکی موراکامی به وضوح در این فیلم در جریان و نیز این اثر هیچ ابایی از پنهان‌کردن تاثیراتی که گرفته ندارد. ابهام و عدم قطعیت برکلیت فیلم سایه انداخته‌اند و باعث می‌شوند هویت و انگیزه‌های کاراکترها در هاله‌ای از ابهام بماند. بخشی از فیلم به کشف و شهود در رابطه با نزاع طبقاتی تعلق دارد و به موضوع نابرابری اجتماعی و جداافتادگی از اجتماع می‌پردازد. در همین حین، بحث فراواقعیت نیز در فیلم مطرح است و با تکیه بر شبکه‌های اجتماعی و نحوه‌ی ارائه‌ی شخصیت‌های ما در یک جهان فراواقع، بر آن صحه گذاشته می‌شود. در کلیت، فیلم «سوختن» مثالی تمام و کمال از سینمای پست‌مدرن است که با درون‌مایه‌های پیچیده سروکار دارد و با تکنیک‌های ساختاری سعی می‌کند درک مخاطب از واقعیت، هویت و قصه‌گویی را به چالش بکشد.