“Nocturne – 6 (Alas, the human…)” (Original title: «شبانه – 6 (دریغا، انسان…)»)

A poem by Ahmad Shamlou

«شبانه – 6 (دریغا، انسان…)»

شعری از احمد شاملو

---

 

English Translation of Ahmad Shamlou Nocturne – 6 (Alas, the human)

 

Alas, the human

had adapted to the pain of his centuries;

Alas!

We did not know this

and shoulder to shoulder

in the breath-filled streets of battle

we screamed.

Gods had all vanished

and there was just the name of the human

the device of the charm that drove the most beautiful heroes

into baring their own blood.

Alas, the human had adapted to the pain of his centuries!

With a hysteric shiver

like a dove calling its mate

we screamed the name of the human

and bloomed

the same as a sunflower

that screams

the sun

with the mouth of

blooming.

□

But the human, alas

had adapted

to the pain of his centuries.

With feet in chain and body bare

he looked down on our efforts

like a wiseman

on a band of madmen

who foolishly cheer

in their naked feast.

In a battle which its definite end shall have had such an uncertain start,

we who had no shields other than the bareness of our souls

fought hand to hand with the enemy

whose arrows of fury

would pierce our scream of pain

like an infected abscess.

□

Oh well, the call of hell too

as long as there is deceit at work

does not sound

less unpleasant than

the call of heavens.

We used to think that a colourful aurora

_as we fall down to the pavement of the night_

with a kiss on our wishful blood

would bloom.

And the companions, one by one, fell down

[for the human

alas, had adapted to the pain of his centuries]

And their names vanished from memories

_except for on the corner of a notebook [some would believe so]_

For the human, alas

had adapted to the pain of his centuries.

□

In the murk where god and demon have the same display

I will not repeat that absurd scream anymore.

All creeds are but an excuse for a fight

over the throne of authority,

and the human

alas, had adapted to the pain of his centuries.

Oh my companion, your glance is a fresh aurora

more brilliant than the aurora in my dreams,

An aurora that

dried in my blood

and waned in the murk of reality

with the elegy of my companions.

□

The earth of the god is flat

and love

is dull and drab

for the promised hell

is already here.

□

Let our first kisses be

the memorial of those kisses

that our companions

with the crimson lips of their wounds

put on the thankless earth.

Your love consoles me;

and also alarms me

for this herd was not worth dying for

without having known you.

---

 

شعر شبانه – 6 (دریغا، انسان) احمد شاملو

 

دریغا انسان

               که با دردِ قرونَش خو کرده بود؛

                                                     دریغا!

این نمی‌دانستیم و

                        دوشادوش

در کوچه‌های پُر نَفَسِ رزم

فریاد می‌زدیم.

خدایان از میانه برخاسته بودند و، دیگر

نامِ انسان بود

دستمایه‌ی افسونی که زیباترینِ پهلوانان را

به عُریان کردنِ خونِ خویش

                                 انگیزه بود.

دریغا انسان که با دردِ قرونَش خو کرده بود!

با لرزشی هیجانی

چونان کبوتری که جُفتَش را آواز می‌دهد

نامِ انسان را فریاد می‌کردیم

و شکفته می‌شدیم

چنان چون آفتابگردانی

                            که آفتاب را

با دهانِ شکفتن

                    فریاد می‌کند.

□

اما انسان، ای دریغ

که با دردِ قرونَش

                     خو کرده بود.

پا در زنجیر و برهنه تن

تلاشِ ما را به گونه‌یی می‌نگریست

که عاقلی

             به گروهی مجانین

که در برهنه شادمانیِ خویش

بی‌خبرانه های‌وهویی می‌کنند.

در نبردی که انجامِ محتومش را آغازی آنچنان مشکوک می‌بایست بود،

ما را که بجز عُریانیِ روحِ خویش سپری نمی‌داشتیم

به سرانگشت با دشمن می‌نمود

تا پیکان‌های خشمش

فریادِ دردِ ما را

                  چونان دُمَلی چرکین بشکافد.

□

وه که جهنم نیز

چندان که پایِ فریب در میانه باشد

زمزمه‌اش

            ناخوشایندتر از زمزمه‌ی بهشت

                                                   نیست.

می‌پنداشتیم که سپیده‌دمی رنگین

ــ چنان که به سنگفرشِ شب از پای درآییم ــ

با بوسه‌یی

              بر خونِ امیدوارِ ما بخواهد شکفت.

و یاران، یکایک از پا درآمدند

[چرا که انسان

 ای دریغ، که به دردِ قرونَش خو کرده بود] و نامِ ایشان از خاطره‌ها برفت

ــ شاید مگر به گوشه‌ی دفتری [پاره‌ای بر این عقیده‌اند] ــ

چرا که انسان، ای دریغ

به دردِ قرونَش خو کرده بود.

□

در ظلماتی که شیطان و خدا جلوه‌ی یکسان دارند

دیگر آن فریادِ عبث را مکرر نمی‌کنم.

مسلک‌ها به جز بهانه‌ی دعوایی نیست

بر سرِ کرسیِ اقتداری،

و انسان

دریغا که به دردِ قرونَش خو کرده است.

ای یار، نگاهِ تو سپیده‌دمی دیگر است

تابان‌تر از سپیده‌دمی که در رؤیای من بود.

سپیده‌دمی که با مرثیه‌ی یارانِ من

                                            در خونِ من بخشکید

و در ظلماتِ حقیقت فرو شُد.

□

زمینِ خدا هموار است و

                               عشق

بی‌فراز و نشیب،

چرا که جهنمِ موعود

آغاز گشته است.

□

نخستین بوسه‌های ما، بگذار

                                     یادبودِ آن بوسه‌ها باد

                                                                که یاران

با دهانِ سُرخِ زخم‌های خویش

بر زمینِ ناسپاس نهادند.

عشقِ تو مرا تسلا می‌دهد.

                                   نیز وحشتی

از آنکه این رَمه آن ارج نمی‌داشت که من

تو را نشناخته بمیرم.