درباره فیلم از نفس افتاده

از نفس افتاده (به انگلیسی: «Breathless» و به فرانسوی: «À bout de souffle») یک فیلم موج نو فرانسوی به کارگردانی ژان لوک گدار (Jean-Luc Godard) است که در سال ۱۹۶۰ منتشر شد. این فیلم به عنوان یکی از تأثیرگذارترین آثار تاریخ سینما شناخته می شود. گدار، همراه با معاصرانش مانند فرانسوا تروفو (François Truffaut) و اریک رومر (Éric Rohmer)، جنبش موج نو فرانسه را رهبری کردند، جنبشی که به دنبال به چالش کشیدن تکنیک های فیلمسازی مرسوم و ساختارهای روایی بود. «از نفس افتاده» با استفاده ی نوآورانه از جامپ‌کات، کار با دوربین روی دست، و گفت‌وگوهای بداهه‌، این رویکرد انقلابی را به نمایش می‌گذارد و قوانین تثبیت شده ی سینمای کلاسیک را به چالش می کشد.

از نفس افتاده داستان میشل، یک جنایتکار خرده پای تحت تاثیر هامفری بوگارت (Humphrey Bogart) را دنبال می کند، در حالی که پس از دزدیدن یک ماشین و کشتن یک پلیس، درگیر یک سری موقعیت‌های خطرناک‌تر می‌شود. با این حال، طرح فیلم بیشتر به عنوان پس‌زمینه‌ای برای کاوش گدار در فرم سینمایی و نقد او از فیلم‌های ژانر آمریکایی و جامعه ی فرانسوی است. «از نفس افتاده» از طریق داستان سرایی نامتعارف و ماهیت خود انعکاسی خود، مرزهای بین فرهنگ بالا و پایین را محو می کند و همزمان به قراردادهای فیلم های جنایی هالیوود ادای احترام می کند و آن را زیر و رو می کند. شخصیت پاتریشیا، دانشجوی آمریکایی روزنامه‌فروش در پاریس، هم به عشق میشل تبدیل می‌شود و هم نمادی ست از رابطه ی پیچیده ی بین فرهنگ‌های فرانسوی و آمریکایی در دوران پس از جنگ جهانی دوم.

از نقطه نظر فنی، «از نفس افتاده» با فیلم‌برداری نوآورانه ی رائول کوتار (Raoul Coutard) و تکنیک‌های تدوین غیرمتعارفش قابل توجه است. استفاده گدار از جامپ‌کات‌ که عمداً تداوم مکانی و زمانی صحنه‌ها را مختل می‌کند، در آن زمان انقلابی بود و از آن زمان به یکی از ویژگی‌های بارز سینمای مدرن تبدیل شد. سبک بصری فیلم که با رویکرد مستندگونه اش در به تصویر کشیدن خیابان های پاریس مشخص می شود، به حس فوریت و خودانگیختگی آن کمک می کند. علاوه بر این، طبیعت بداهه‌پردازی بسیاری از دیالوگ‌ها و اجراها به حس طبیعت‌گرایانه ی فیلم می‌افزاید و هنر صیقل خورده ی تولیدات استودیویی سنتی را به چالش می‌کشد. «از نفس افتاده» نه تنها نشان دهنده ی ورود گدار به عنوان یک فیلمساز بزرگ بود، بلکه نشان دهنده ی یک تغییر پارادایم در سینما بود که بر نسل های بعدی کارگردان ها تأثیر گذاشت و چشم انداز تئوری و عملی فیلم را برای همیشه تغییر داد.