ژان-لوک گدار

ژان-لوک گدار (Jean-Luc Godard)، متولد 3 دسامبر 1930، کارگردان، فیلمنامه نویس، نقاد، و یکی از سرشناس ترین و تاثیرگذارترین چهره های سینمایی جهان است. او از مهم ترین سینماگران پدیدآورنده ی موج نوی سینمای فرانسه است که با ابتکاراتش در کاربرد تدوین، صدا، و حرکات دوربین دنیای سینما را متحول کرد. ژان-لوک گدار در طی بیش از 7 دهه فعالیت سینمایی و با ساختن بیش از 130 فیلم به جایگاهی اسطوره ای در سینما دست پیدا کرده. فیلم های او جز دیده شده ترین آثار سینماست که بارها مورد اقتباس یا اشاره ی سینماگران دیگر قرار گرفته. عده ی بیشماری از دیگر سینماگران بزرگ جهان خود را متاثر و وامدار گدار می دانند. ژان-لوک گدار با 91 سال سن همچنان به فعالیت سینمایی می پردازد.

ژان-لوک گدار منتقد

گدار فعالیت سینمایی اش را با نوشتن نقد در مجله ی اسطوره ای کایه دو سینما (Cahier du Cinéma) به مدیریت آندره بازن (André Bazin) شروع کرد. او متعلق به نسلی بود که سینما برایشان به یک مسئله حیاتی بدل شده بود و بسیار فراتر از صرفاً یک سرگرمی یا صنعت بود. به گفته ی خودش سینما برای او حکم نان را داشت. ژان-لوک گدار در مقاله هایش به ساختار کلیشه ای سینمای آن زمان _به ویژه هالیوود_ می تاخت و در مقابل از نوآوری در سینما و استقلال سینماگر در ابراز هنرش حمایت می کرد. او سپس همانند برخی همسنگرانش در کایه دو سینما تصمیم گرفت ایده هایش در فیلمسازی اعمال کند؛ بنابراین شروع به ساختن فیلم کرد.

ژان-لوک گدار فیلمساز

ژان-لوک گدار پس از ساختن چند فیلم کوتاه، اولین فیلم بلندش _که چه بسا مشهورترین اثر او نیز باشد_ یعنی «از نفس افتاده» (À bout de souffle / Breathless) را در سال 1960 ساخت. از نفس افتاده در واقع ایده ی سینمایی همکار گدار در کایه دو سینما، فرانسوا تروفو (François Truffaut)، بود که از حادثه ای واقعی درباره ی خلافکار خرده پایی که پلیسی را می کشد و بعد توسط دوست دخترش به پلیس فروخته می شود الهام گرفته شده بود. این فیلم هم در گیشه موفق بود هم باعث شد نظر اهالی سینمای جهان به سمت پدیده ای که به زودی موج نوی سینمای فرانسه نامیده شد جلب شود.

ژان-لوک گدار فیلسوف

اگرچه ژان-لوک گدار خود در خانواده ای ثروتمند بزرگ شده بود اما گرایش خط مشی فکری سوسیالیسم داشت. او عقاید سیاسی و فلسفی اش را در آثارش بروز می داد. به طور مثال در فیلم «آخر هفته» (Week-end) به سبک زندگی مصرف گرایانه و کاپیتالیستی حمله کرد. گدار حتا معتقد بود/است که بخش عمده ی تاریخ سینما آلوده به بورژوازی ست و به این ترتیب فاقد ارزش است.

اسطوره گدار

در سال 1969، در زمانی که جامپ کات های گدار هنوز برای بسیاری غیر قابل هضم بود، راجر ایبرت (Roger Ebert)، نقاد سینمایی، گدار را چنین توصیف کرده بود: «گدار کارگردانی طراز اول است. هیچ فیلمسازی در دهه ی 60 نتوانسته به اندازه ی او بر پیشرفت فیلم بلند تاثیر بگذارد. مانند جویس در داستان و بکت در تئاتر او نوآوری ست که آثار کنونی اش برای مخاطب کنونی قابل پذیرش نیست. اما تاثیر او بر دیگر کارگردان ها در حال آفریدن و آموزش مخاطبانی ست که در آینده، شاید نسل بعد، می توانند به آثار گذشته اش بنگرند و ببینند که آنجا جایی ست که سینما شروع شده.»