درباره فیلم اسب تورین

«اسب تورین» (The Turin Horse) (2011)، به کارگردانی بلا تار (Béla Tarr)، فیلمساز مجارستانی، یک اثر سینمای استثنایی ست که از طریق داستان‌گویی مینیمالیستی و سبک بصری متمایزش به درون مایه‌های وجودی و فلسفی می‌پردازد. فیلم با اشاره به حادثه ی معروف فیلسوف آلمانی فردریش نیچه (Friedrich Nietzsche) آغاز می شود که در سال 1889 شاهد شلاق خوردن بی رحمانه ی یک اسب در تورین ایتالیا بود. گفته می شود که این رویداد منجر به فروپاشی ذهنی نیچه شده است. فیلم تار اما بر خود نیچه تمرکز نمی کند، بلکه بیشتر به زندگی خیالی اسب و صاحبان آن، کشاورز روستایی و دخترش، پس از این رویداد می پردازد. داستان در پس زمینه یک طوفان پایان ناپذیر و آخرالزمانی اتفاق می افتد که نمادی از نیروهای سرسخت طبیعت و سرنوشت است.

ویژگی بارز فیلم سرعت آهسته ی عمدی و برداشت‌های طولانی آن است که امضای سبک سینمایی تار می باشد. تصاویر کاملاً سیاه و سفید فیلم، تیرگی زندگی و ریاضتکشی شخصیت ها را به تصویر می کشد. کارهای روزمره ی تکراری و یکنواخت کشاورز و دخترش _آب کشیدن از چاه، تهیه ی غذای ساده، و مراقبت از اسب بیمار_ بر حس به دام افتادن و بیهودگی ای که زندگی آنها را فرا گرفته است تأکید می کند. این رویکرد مینیمالیستی به بینندگان اجازه می‌دهد تا خود را کاملاً در فضای فیلم غوطه‌ور کنند و باعث تأمل در مورد سؤالات وجودی گسترده‌تر در مورد رنج انسان، تاب آوری، و گذر زمان می‌شود.

اسب تورین صرفا یک حکایت نیست، بلکه یک سفر تجربی است که داستان سرایی مرسوم را به چالش می کشد. دیالوگ حداقلی آن، همراه با موسیقی گیرای میهای ویگ (Mihály Víg)، فضای مراقبه ای را برای تماشاگران ایجاد می کند تا به ماهیت چرخه ای زندگی و اجتناب ناپذیر بودن زوال فکر کنند. زیربنای فلسفی فیلم عمیقاً تحت تأثیر علاقه تار به آثار نیچه و دیگر متفکران اگزیستانسیال است و آن را به کاوشی عمیق در مورد استقامت انسان در مواجهه با جهان بی تفاوت تبدیل می کند. به این ترتیب، اسب تورین به عنوان یک اثر مهم در سینمای معاصر که مراقبه ای ،اگر چه خشن، اما تاثیرگذار در مورد وضعیت انسان ارائه می دهد ماندگار است.