آواز خودم، 52

Song of Myself, 52

من هم کمی اهلی نیستم، من هم غیرقابل ترجمه ام،
من عربده ی رمنده ام را بر بام های دنیا به صدا در می آورم.

آخرین ابر گذران روز به خاطر من باز می ایستد،
او شمایلم را درست مانند هر چیز دیگر پرتاب می کند در عالم وحشیِ سایه-گرفته،

مرا به بخار و غروب وسوسه می کند.

مانند هوا راهی می شوم، طره های سفیدم را در برابر خورشید فراری تکان می دهم،
گوشتم را در پیچش گرداب ها رها می کنم، و آن را در درفش های توری می ریزم.

خودم را به خاک وصیت می کنم تا از چمنی که دوست دارم رشد کنم،
اگر می خواهی دوباره مرا، زیر کفش هایت را بگرد.

بعید است بدانی من که هستم یا منظورم چیست،
اما با این وجود من برایت سلامت خواهم بود،
و تار و پودت را رج می زنم و نصفیه می کنم.

اگر ناتوانی در کشف من در ابتدا، دلگرم باش،
یک جا مرا نیافتی جای دگر را جستجو کن،
جایی می ایستم منتظر تو.

The spotted hawk swoops by and accuses me, he complains of my gab and my loitering.

I too am not a bit tamed, I too am untranslatable,
I sound my barbaric yawp over the roofs of the world.

The last scud of day holds back for me,
It flings my likeness after the rest and true as any on the shadow’d wilds,

It coaxes me to the vapor and the dusk.

I depart as air, I shake my white locks at the runaway sun,
I effuse my flesh in eddies, and drift it in lacy jags.

I bequeath myself to the dirt to grow from the grass I love,
If you want me again look for me under your boot-soles.

You will hardly know who I am or what I mean,
But I shall be good health to you nevertheless,
And filter and fibre your blood.

Failing to fetch me at first keep encouraged,
Missing me one place search another,
I stop somewhere waiting for you.